سیّد بن طاوس در مهج از ابن عبّاس روایت کرده که گفت من در نزد حضرت امیرالمؤ منین علیه السلام نشسته بودم پس شخصى در آمد رنگ او رفته و گفت یا امیرالمؤ منین من همیشه بیمارم و دردهاى بسیار دارم پس مرا دعائى بیاموز که به آن استعانت بجویم بر امراضم حضرت فرمود که مى آموزم تو را دعائى که جبرئیل آن را به حضرت پیغمبر صلى الله علیه و آله آموخت در وقتى که حسن و حسین بیمار بودند و آن دعا این است :

اِلهى کُلَّما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَهً قَلَّ لَکَ عِنْدَها شُکْرى وَ کُلَّمَا ابْتَلَیْتَنى بِبَلِیَّهٍ قَلَّ لَکَ عِنْدَها صَبْرى فیامَنْ قَلَّ شُکْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ یَحْرِمْنى وَ یا مَنْ قَلَّ

خدایا هراندازه نعمت به من دهى شکر من در برابرش اندک است و هرگاه مبتلایم گردانى به بلایى اندک است در برابر آن شکیبایى من پس اى کسى که اندک است شکرم در برابر نعمتهایش ولى او محرومم نگرداند و اى که کم است

صَبْرى عِنْدَ بَلاَّئِهِ فَلَمْ یَخْذُلنى وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْمَعاصى فَلَمْ یَفْضَحْنى وَ یا مَنْ رَانى عَلَى الْخَطایا فَلَمْ یُعاقِبْنى عَلَیْها صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

شکیباییم در برابر بلایش ولى او مرا وامگذارد و اى که دید مرا بر حال گناهان ولى رسوایم نکرد و اى که دید مرا بر حال خطاکاریها ولى مؤ اخذه ام نکرد بر آنها درود فرست بر محمد و آل محمد

وَاغْفِرْ لى ذَنْبى وَ اشْفِنى مِنْ مَرَضى اِنَّکَ عَلى کُلِّ شَیْئٍ قَدیرٌ

و بیامرز گناهم را و شفایم ده از بیماریم که تو بر هر چیز توانایى

ابن عبّاس گفت پس دیدم آن مرد را بعد از یک سال در حالى که رنگش نیکو و قرمز شده بود و گفت در هیچ دردى نخواندم این دعا را مگرآنکه شفایافتم و داخل نشدم بر سلطانى که از او مى ترسیدم مگر آنکه خداوند عزّوجلّ ردّ کرد شرّ او را از من .