سيّد بن طاوس در مهج از ابن عبّاس روايت كرده كه گفت من در نزد حضرت اميرالمؤ منين عليه السلام نشسته بودم پس شخصى در آمد رنگ او رفته و گفت يا اميرالمؤ منين من هميشه بيمارم و دردهاى بسيار دارم پس مرا دعائى بياموز كه به آن استعانت بجويم بر امراضم حضرت فرمود كه مى آموزم تو را دعائى كه جبرئيل آن را به حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله آموخت در وقتى كه حسن و حسين بيمار بودند و آن دعا اين است :

اِلهى كُلَّما اَنْعَمْتَ عَلَىَّ نِعْمَةً قَلَّ لَكَ عِنْدَها شُكْرى وَ كُلَّمَا ابْتَلَيْتَنى بِبَلِيَّةٍ قَلَّ لَكَ عِنْدَها صَبْرى فيامَنْ قَلَّ شُكْرى عِنْدَ نِعَمِهِ فَلَمْ يَحْرِمْنى وَ يا مَنْ قَلَّ

خدايا هراندازه نعمت به من دهى شكر من در برابرش اندك است و هرگاه مبتلايم گردانى به بلايى اندك است در برابر آن شكيبايى من پس اى كسى كه اندك است شكرم در برابر نعمتهايش ولى او محرومم نگرداند و اى كه كم است

صَبْرى عِنْدَ بَلاَّئِهِ فَلَمْ يَخْذُلنى وَ يا مَنْ رَانى عَلَى الْمَعاصى فَلَمْ يَفْضَحْنى وَ يا مَنْ رَانى عَلَى الْخَطايا فَلَمْ يُعاقِبْنى عَلَيْها صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ

شكيباييم در برابر بلايش ولى او مرا وامگذارد و اى كه ديد مرا بر حال گناهان ولى رسوايم نكرد و اى كه ديد مرا بر حال خطاكاريها ولى مؤ اخذه ام نكرد بر آنها درود فرست بر محمد و آل محمد

وَاغْفِرْ لى ذَنْبى وَ اشْفِنى مِنْ مَرَضى اِنَّكَ عَلى كُلِّ شَيْئٍ قَديرٌ

و بيامرز گناهم را و شفايم ده از بيماريم كه تو بر هر چيز توانايى

ابن عبّاس گفت پس ديدم آن مرد را بعد از يك سال در حالى كه رنگش نيكو و قرمز شده بود و گفت در هيچ دردى نخواندم اين دعا را مگرآنكه شفايافتم و داخل نشدم بر سلطانى كه از او مى ترسيدم مگر آنكه خداوند عزّوجلّ ردّ كرد شرّ او را از من .